حکم دل دارد ز همواری سر و روی گهر

جز به روی خود نغلتیده ست پهلوی گهر

خواه دنیا، خواه عقباگرد بیتاب دل است

بحر و ساحل ریشه گیر از تخم خودروی گهر

ذوق جمعیت جهانی را به شور آورده است

در دماغ بحر افتاد ازکجا بوی گهر

خاک افسردن به فرق اعتبار خودسری

قطره بار دل کشد تاکی به نیروی گهر

آبرو دست از تلاش کار دنیا شستن است

خاک ساحل باش ای نامحرم خوی گهر

مدعا زین جستجو افسردن است آگاه باش

هرکجا موجی ست از خود می رود سوی گهر

خفت اهل وقار از بی تمیزیها مخواه

قطره را نتوان نشاندن در ترازوی گهر

موج استغناست خشکی در قناعتگاه فقر

بی نمی در طبع ما آبی ست از جوی گهر

کس به آسانی نداد آرایش اقبال ناز

موج چوگانها شکست از بردن گوی گهر

فکر خویش آن نیست کز دل رفع ننمایی دویی

فرق نتوان یافت از سر تا به زانوی گهر

غازهٔ اقبال من خاک ره فقر است و بس

بیدل از گرد یتیمی شسته ام روی گهر